جان کازال (تلفظ انگلیسی: جان که زِیل –/kəˈzeɪl/ ) بازیگر آمریکایی با تباری ایتالیایی بود که به خاطر سرطان ریه در سن 42 سالگی فوت کرد. او کارنامه‌ی بازیگری شش‌ساله‌ای داشت و در این شش سال در پنج فیلم بازی کرد. نکته‌ی حائز اهمیت این‌که هر پنج فیلم نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم شده‌اند. او در فیلم‌های پدرخوانده (1972 – فرانسیس فورد کاپولا) ، پدرخوانده 2 (1974 – فرانسیس فورد کاپولا)، مکالمه (1974 – فرانسیس فورد کاپولا) بعدازظهر سگی (1975 – سیندنی لومت) و شکارچی گوزن (1978 – مایکل چیمینو) نقش بازی کرد. در سه فیلم با آل پاچینو که دوستان قدیمی بودند بازی داشت و همین پاچینو بود که به او پیشنهاد تست بازی در نقش فردو کورلیونه را در پدرخوانده‌ها داد.
سه فیلم از فیلمهایش به کارگردانی کاپولا بود، در دو فیلم هم‌بازی دنیرو بود و سه فیلم‌اش برنده‌ی بهترین فیلم اسکار شدند. کازال در سینمای آمریکا به عنوان بازیگری قدرنادیده مطرح است. تنها بعد از سالها فیلمی مستند توسط اچ‌بی‌او (ی بزرگ) به نام «می‌دانستم تو بودی، بازکشف جان کازال» به کارگردانی ریچارد شپرد درباره‌ی او ساخته شد.
کازال و مریل استریپ در فیلم شکارچی گوزن هم‌بازی بودند و همین فیلم بود که باعث پدیدارشدن رابطه‌ای عاشقانه بین آنها شد و سر همین فیلم بود که کازال به دنیرو گفته بود «من عاشق این زنم و اون بزرگترین بازیگر زن تاریخه» ، نکته‌ای که بعد ازسالها با شانزده بار نام‌زدی استریپ و سه بار بردن جایزه‌ی اسکار بر همگان مبرهن شده است. سرطان او سر بازی در همین شکارچی گوزن بود که عود کرد و خیلی زود پس از اتمام صحنه‌هایش درگذشت، چیمینوی کارگردان که از بیماری او خبر داشت (استودیو از این موضوع بی‌خبر بود) صحنه‌های کازال را زودتر از بقیه‌ی صحنه‌ها فیلم‌برداری کرد.
برای بازی در نقش سالواتوره ناتوریل در بعدازظهر سگی نیاز به جوانی هجده ساله داشتند، ولی تست بازی کازال برای این نقش آن‌چنان قوی و موثر بود که سیدنی لومت را متقاعد کرد که از او برای ایفای نقش استفاده کند. کازال دو برابر نقش‌اش سن داشت.
کازال فرزند میانی از سه بچه‌ی خانواده بود، در جوانی خانه را ترک کرد و به دانشگاه بوستون رفت و تئاتر خوانده بود. در همان اوایل جوانی ، با پاچینو دوست شده بود، هر دو در یک شرکت به عنوان پیک کار می‌کردند و هر دو در اولین تئاترشان با اسم «سرخپوست برانکس را می‌خواهد» بازی کردند و برای ایفای نقش‌هایشان برنده‌ی جایزه اُبی شدند. (جایزه‌ی اُبی هرساله توسط روزنامه‌ی «ویلج وویس» به بازیگران خارج از برادوی اعطا می‌شود. جوایزی در مقابل جوایز تونی) دوستی این دو تا مرگ کازال ادامه پیدا کرد و پاچینو بارها کازال را منبع الهامی برای خودش یاد کرده است.
کازال در کارنامه‌ی بازیگری‌اش در نقش‌های آدم‌های افسرده یا منفعل ایفای نقش کرده است. چیزی که بنا به گفته‌ی دوستانش بسیار دور از شخصیت واقعی‌اش بوده است. در مستندی که شپرد راجع به او ساخته است، جین هکمن از او به عناوینی چون بسیار قوی و بسیار متمرکز بر کارش یاد می‌کند.
از میان پنج فرزند دُن کورلیونه در سری فیلم‌های پدرخوانده (در پدرخوانده 3، ا زتصاویر آرشیوی او استفاده شد) ، یعنی مایکل (پاچینو) سانی (جیمز کان) ، تام (رابرت دووال) و کانی (تالیا شایر) او (فردو) تنها کسی بود که برای دریافت جایزه‌ی بهترین بازیگر حتا نامزد هم نشد.
جان کازال (سمت چپ) و ال پاچینو در فیلم بعدازظهر سگی
در ویدیویی نیم ساعته که در یوتیوب وجود دارد و ادای دینی به او نام‌گذاری شده، صحنه‌های بازی او در پنج فیلم‌اش را می‌بینیم. یکی از صحنه‌ها مربوط به فیلم بعدازظهر سگی است که یکی از زنها می‌خواهد سیگار بکشد و دوستش به او سیگاری تعارف می‌کند و به او می‌گوید تو که سیگار نمیکشی، سَل (کازال) از او می‌پرسد سیگاری است یا نه؟ زن پاسخ منفی میدهد و سل دوباره می‌پرسد پس چرا می‌خواهی الان شروع کنی و زن پاسخ میدهد چون تا حد مرگ ترسیدم. بعد زن از او می‌پرسد تو سیگار نمیکشی؟ و سل پاسخ میدهد نه، زن بازمی‌پرسد چطور؟ و سل این بار می‌گوید: «نمی‌خواهم سرطان بگیرم.»
وندیداد 